در دوران باستان، یونانیها، ستارهشناسی را «ملکهی دانشها» مینامیدند. ستارهشناسی مسلماً قدیمیترین دانشهاست. حتی قبل از آنکه ستارهشناسی به صورت دانشی واقعی در آید، انسانهای دوران باستان شیفتهی دیدنیهای آسمان بودند و خورشید و ماه را خدایان روز و شب میدانستند. انسان به زودی دریافت که میتواند از خورشید، ماه و حتی ستارگان برای اندازهگیری زمان استفاده کند، زیرا این اجرام با گذشت زمان در پهنهی آسمان با نظمی شبیه به حرکت عقربههای ساعت از جایی به جای دیگر میروند. مصریها و بابلیها 2600 سال قبل از میلاد، مصریان اهرام سنگی و چند صد سال قبل از آن بابلیان «زیگورت»های خشت چین خود بنا نهادند، ولی آنها پیش از این، اندازهگیری طول فصلها با استفاده از خورشید و ستارگان انجام میدادند. همچنین مصریان کشف کرده بودند که با مشاهدهی دقیق طلوع ستارة درخشان شعرای یمانی در آسمان صبحگاه میتوانند زمان طغیان سالانة رود نیل را پیشبینی کنند، زیرا این امر در تقویم کشاورزی آنها مهمترین رویداد شمرده میشد. تا این زمان مصریان در مساحی نیز خبره شده بودند و توانستند با استفاده از ستارگان صورت فلکی دب اکبر (خرس بزرگ)، چهار ضلع هرم بزرگ را دقیقاً در جهت شمال، جنوب، شرق و غرب بنا نهند.
مصریان خورشید را «رغ» (خدای خورشید) مینامیدند. از آنجا که گرما و نور خورشید به زمین حیات میبخشد. لذا خورشید مهمترین خدای آنان شد. آنها اعتقاد داشتند که خدای بزرگ، خورشید هر روز به هنگام طلوع با سوار شدن در قایقی که بر پشت الهة آسمان موسوم به «نوت» قرار دارد، از پهنة اقیانوس میگذرد. همچنین فکر میکردند که خورشید به هنگام غروب که در زیر فرو میرود، حرکت خود را در دنیای تاریک زیر آسمان ادامه میدهد.
خورشید ما به عنوان یک ستاره
آسمان در هر فصل چگونه تغییر میکند
(تابلوهای راهنمای بهار)
(تابلوهای راهنمای زمستانی)
درخشندگی ستارگان چقدر است؟
ستارگان متغیر چه هستند؟
گرفتگی چیست؟
خوشة ستارهای چیست؟
تابلوهای راهنمای تابستان:
تابلوهای راهنمای پاییز:
تابلوهای راهنمای زمستان:
دب اصغر:
شامل 36 صفحه فایل word