مبانی نظری،پیشینه پژوهش ،تعریف، انواع و نظریه های روابط بین فردی(فصل دوم پایان نامه کارشناسی ارشد)

اختصاصی از کوشا فایل مبانی نظری،پیشینه پژوهش ،تعریف، انواع و نظریه های روابط بین فردی(فصل دوم پایان نامه کارشناسی ارشد) دانلود با لینک مستقیم و پرسرعت .

*منابع دارد

*به صورت ورد

*تحقیقات داخلی و خارجی دارد

*25 صفحه

ارتباطات (مهارت­های ارتباطی) و چارچوب مفهومی آن واژه ارتباط (Communication‌) از ریشه لاتین (Communis) به معنای اشتراک گرفته شده است. این کلمه در زبان فارسی به صورت مصدر عربی باب افتعال به کار می رود؛ که در لغت به معنای پیوند دادن و ربط دادن و به صورت اسم مصدر به معنای بستگی، پیوند، پیوستگی و رابطه کاربرد دارد. ارسطو، فیلسوف یونانی، شاید اولین دانشمندی باشد که 2300 سال پیش، نخستین بار در زمینه ارتباط سخن گفت. او در تعریف ارتباط می­نویسد: «ارتباط عبارت است از جست و جو برای دست یافتن به کلیه وسایل و امکانات موجود برای ترغیب و اقناع دیگران» (مشبکی، 1380).

ارتباط عبارت است از مبادله اطلاعات بین دو یا چند نفر به وسیله علائم مشترک؛ به عبارتی کلیه فعالیت­های گفتاری، نوشتاری و کرداری که برای انتقال معنی و مفهوم و یا اثرگذاری و نفوذ به دیگران، مورد استفاده قرار می‏گیرد (محمودی، 1385).

ارتباط از نظر واژگانی به معنای پیوند دادن، مرتبط کردن و تماس برقرار کردن است، وقتی انسان با کسی ارتباط برقرار می­کند، به نوعی میان خود و او، پیوند ایجاد می‏نماید که این پیوند می‏تواند برای فقط چند لحظه یا به درازای یک عمر دوام داشته باشد؛ همچنین می‏تواند پیوندی دلنشین و دوستانه یا خصمانه باشد که این بستگی به نوع برقراری ارتباط و حفظ آن دارد، حتی ممکن است ارتباط شخص با کسی در ابتدا شیرین باشد، ولی در ادامه به تلخی گراید و سرانجام با قطع ارتباط پایان پذیرد (فتحی، 1384).

جامعه شناسان ارتباط را نوعی فن اطلاع­رسانی و انتقال افکار و رفتارهای انسانی از فردی به فرد دیگر می‏دانند و در واقع آن را نوعی انتقال پیام به شمار می‏آورند (فتحی، 1384). بدیهی است که ارتباط محور اصلی زندگی انسان را تشکیل می‏دهد و با اشکال مختلف خود نظیر کلامی، غیر کلامی، نوشتاری و... از اهمیت ویژه‏ای برخوردار است. در حقیقت بیشتر افراد در طول روز به برقرری ارتباط نوشتاری، رودر رو و یا تلفنی می‏پردازند؛ چراکه از طریق برقراری ارتباط می‏توانند به اهداف و آرزوهای خود، جامه عمل بپوشانند و از طریق برنامه‏ها و کارهای روزانه به پیشرفت قابل توجه و موفقیت‏آمیز نایل شوند (محمودی، 1385).