تحقیق مقرنس کاری

اختصاصی از کوشا فایل تحقیق مقرنس کاری دانلود با لینک مستقیم و پرسرعت .

دانلود تحقیق با عنوان مقرنس کاری 12 ص با فرمت word

مقدمه:

آفرینشگر مسلمان چه آنگاه که کلمات را به سماعی از عرفان و عشق بر صفحهٔ کاغذ می‌خواند چه آنگاه که پیچ و تاب اسلیمی‌ها را به تصویر می‌کشد و چه آن زمان که خشت بر خشت و آجر بر آجر، مناره‌ای از مسجدی را نا آسمان آبی هدایتگر می‌شود چشم بر جمال عالی دارد.

در هنر اسلامی نیز چون سایر هنرها، یکی از شاخه‌ها بیشترین نزدیکی را با محتوی و متن دین یافته‌است. در اسلام معماری پس از خط از چنین جایگاهی بر خوردار است. بر اساس گفته‌های یورگ گروتر در کتاب زیبا شناختی در معماری، در بسیاری از فرهنگهای شرقی ارتباط کاملاً نزدیکی بین انسان و طبیعت وجود داشته و حتی امروز هم به چشم می‌خورد که انسان دین مدار شرقی در ارتباطی نزدیک با طبیعت بوده و خود را جزئی از آن می‌داند.

شاید بسیاری اینگونه بیندشند که آنچه طبیعی است چه از نظر فرم و چه از نظر عملکرد به حد تکامل رسیده‌است حال آنکه چنین نیست. این اعتقاد به امکان بالاتر از طبیعت رفتن در اسلام به خوبی مشهود است و شاید معراج پیامبر خود تمثیلی بر تلاش و این نتیجه باشد. در هنر اسلامی انتزاع و ساده کردن و نزدیک شدن به محتوای طبیعت که با اجبار دین بر عدم طبیعت گرایی و عیناً سازی مخلوقات الهی همرا است ابزار و بالا رفت سکوی طبیعت است.

معماری اسلامی هرچند گاه به طور مستقیم بهره می‌جوید از جمله در باغها و باغچه‌ها، اما عموماً بطوری غیر مستیم از آن بهرمند گردیده‌است. شاید در فکر اولیه ستونهای بسیار مساجد اولیه نقش و رد پای درختان نخل سرزمین اسلام – عربستان – را بتوان پیدا کرد. اما بی گمان بیشتررین نقش طبیعت را در آثار تزئینات معماری می‌یابیم در اسیمی‌ها و ختائی‌ها و در رنگ آبی کاشی‌ها و یا در مقرنسها.

آنچه بدنبال خواهد آمد معرفی کوتاهی است بر هنری تزئینی در معماری، یعنی مقرنس، که همانطور که ذکر خواهد شد بر گرفته از ستونهای آهکی آویزان از غارها (استلاکتیت) و نیز لانهٔ زنبورهای عسل است. اگرچه مقرنس ریشه در عهد هخامنشی و بلکه پیشتر دارداما شکوفائی و رشد و درخشش آن مدیون قرون سلطهٔ هنر والا و استعلا طلب اسلامی است. نا گفته نماند که این هنر تزئینی که اغلب ما با چشم دیده‌ایم در کتابها کمتر مورد توجه قرار گرفنه و اکثر کتب معماری به هر دلیل شناخته و ناشناخته‌ای از پزداختن به مسئلهٔ فلسفی آن بی بهره بوده‌اند.