چهار استراتژی برای واکنش نشان دادن به فرصت ها پیشنهاد می گردد که عبارتند از :
این استراتژی موازی با استراتژی اجتناب است که روشی برای حذف عدم قطعیت است . این استراتژی در تلاش است تا فرصتها حتماً رخ دهد . (منظور این است که احتمال وقوع فرصت تا 100 درصد افزایش می دهد ) معیارهای به کار گرفته شده در این استراتژی سعی می کنند اطمینان بدهند که مزایای حال از فرصت مورد نظر – در صورت تحقق آن – در پروژه عملی می شود .
استراتژی انتقال دادن ، تفویض کردن مسئولیت به شخص سومی است که بهتر می تواند تهدیدات در کمین سازمان را اداره کند . در استراتژی سهیم بودن ما در جستجوی شرایطی هستیم که توانایی بیشتری در اداره کردن فرصتها دارد . یعنی کسی که می تواند شانس وقوع فرصت را به حداکثر برساند و فواید بالقوه آن را افزایش دهد . همان طور که استراتژی انتقال ، تهدیدات را منتقل می کند این استراتژی نیز فرصتها را به روشی یکسان تقسیم می کند .