تخمین زده می شود که بیش از 17 میلیون بزرگسال آمریکایی دچار بی اختیاری ادراری باشند که بیشتر آنان سندرم پرکاری مثانه را تجربه کرده اند و این امر باعث گردیده که این اختلال شایع تر از مواردی از قبیل دیابت یا زخم های گوارشی باشد.
حدود 50% افراد در مراکزبهزیستی و30-15 درصد زنان بالای 65 سال از بی اختیاری ادرار رنج می برند.
آشفتگی، از دست دادن اتکا به نفس و انزوای اجتماعی از جمله نتایج معمول بیماری هستند. بی اختیاری ادراری تمام گروه های سنی را تحت تأثیر قرار می دهداما در افراد مسن شایع تر است. بی اختیاری ادراری در افراد مسن اغلب توانایی آنان را در حفظ یک زندگی مستقل کاهش می دهد.این امر به وابستگی آنان بر پرستاران افزوده و گاهی اوقات منجر به نگهداری آنان در مؤسسات مختلف می شود. گرچه بی اختیاری ادراری پیامد طبیعی پیری محسوب نمی شود ، تغییرات مربوط به سن در دستگاه ادراری، افراد مسن را مستعد ابتلا به بی اختیاری می نماید.
اگرچه بی اختیاری ادرای غالبا" بعنوان یک اختلال در زنان مسن چندزا روی می دهد،اما در زنان جوان با سابقه ی تنها یک مورد زایمان هم بویژه در صورت داشتن فعالیت شدید و سنگین شایع است. سن، جنس، تعداد زایمان های قبلی مهبلی، عوامل خطر محسوب می شوند.