فراموشی تجزیه ای
مشخصه اصلی فراموشی تجزیه ای عدم توانایی ناگهانی در به خاطر آوردن اطلاعاتی است که قبلاً در حافظه بیمار ذخیره شده است و در اثر اختلال طبی یا دارو نمی باشد . بیمار توانایی یادگیری مطالب جدید را دارد.
فراموشی معمولاً به طور ناگهانی ظاهر می شود و برای مدت نامعلومی (از چند روز تا چند سال) ادامه می یابد.
چهار نوع فراموشی تجزیه ای وجود دارد:
همه گیر شناسی :
فراموشی تجزیه ای شایع ترین نوع اختلالات تجزیه ای است و معمولاً در تمام اختلالات تجزیه ای دیده می شود. شیوع آن در زن ها بیشتر از مردان و در جوان ها بیشتر از سالمندان است و پس از سوانح طبیعی یا در جنگ ها شایع تر است.
سبب شناسی :
بررسی دقیق سابقه بیماری یک ضربه روحی آشکار کننده را با هیجانات دردناک و تعارض روانی آشکار می سازد.
تشخیص افتراقی
برگشت ناگهانی حافظه معمولاً فراموشی تجزیه ای را مطرح می سازد تا فراموشی ناشی از یک اختلال طبی.
فراموشی پس از ضربه سر غالباً پس گستر است؛ در حالی که فراموشی تجزیه ای از نوع پیش گستر است .
سیر و پیش آگهی
فراموشی معمولاً ناگهانی از بین می رود. بهبود معمولاً کامل و عود آن نیز در موارد معدود روی می دهد.
درمان :
باربیوت ها با اثر متوسط و سریع مثل تیوپنتال و سدیم
آموبابیتال(آمیتال) از راه وریدی ممکن است.
گریز تجزیه ای Dissociative fugue
گریز تجزیه ای عبارت است ازسفر ناگهانی و غیر منتظره از خانه یا محل کار خود و اتخاذ هویتی جدید و عدم توانایی در به خاطر آوردن هویت قبلی خود(مانند اسم ، شغل و غیره ). بیمار نه تنها حافظه خود را از دست می دهد ؛ بلکه حیران و سرگردان از محیط آشنای خود نیز دور می شود.
بیمار در حالت گریز در تجزیه ای زندگی آرام و بی سروصدا و تا حدی انزواطلبانه انتخاب می کند.