هجوم بی سابقه ی یاران پیامبر (ص) از مهاجر و انصار برای بیعت با علی (ع) و در خواست اعاده ی حکومت حق و عدالت ، سبب شد که امام زمام امور را به دست بگیرد تا مطابق سنن و قوانین اسلامی با مردم رفتار کند .
روش امام (ع)در تقسیم بیت المال خشم گروهی را برانگیخت ؛ گروهی که پیوسته از عدالت و احیای سنت های حسنه ناراحت می شوند و خواهان تبعیض و اشباع غرایز و خواسته های نفسانی و نامحدود خود هستند .
امام (ع) در دوران حکومت پنجساله ی خود با سه گروه سرکش روبه رو شد که باغگیری و عصیان آنان حد و مرزی نداشت و خواسته ای جز تجدید اوضاع حکومت عثمان و بذل و بخشهای بی جهت و اسر افکاری و امضاء و تثبیت حکومت افراد نا لایق و خود خواه مانند معاویه و تحکیم فرمانروایی استانداران حکومت پیشین و مانند اینها نداشتند .
گروه پیمانشکن ، یعنی طلحه و زبیر و پیروان آن دو ، با آنکه با امام (ع) در روز روشن بیعت کرده بودند و فشار افکار عمومی و هجوم مهاجر و انصار آنان را به بیعت واداشته بود ، با این حال ، در هنگام بر افراشتن پرچم مخالفت مدعی شدند که ما بر حسب ظاهر و زبانی بیعت کرده بودیم و هرگز از صمیم دل به حکومت علی رای نداده بودیم .
طلحه و زبیر به حضور امام (ع) رسیدند و گفتند : ما با تو بیعت کردیم که در رهبری با تو شریک باشیم . امام شرط آنان را تکذیب کرد و گفت : شما با من بیعت کردید که مرا در وقت نا توانی کمک کنید .