موضوع این رساله معرفتشناسی دینی از دیدگاه صدرا است. موضوع اساسی در معرفتشناسی دینی، توجیه باور به خدا است. در این رابطه، مسئله بر سر رابطه بین عقل و ایمان است. آیا باور به خدا توجیه عقلانی برمیتاباند؟پنج رویکرد در رابطه با این سوال مطرح است که عبارتند از: الهیات طبیعی، ایمانگرایی، تفسیر احتیاطی از باور دینی، معرفتشناسی اصلاح شده و تجربه دینی.در رویکرد نخست عقل شرط ایمان به خدا است و براهینی که در این باره اقامه شدهاند گواه این مهم است. در رویکرد دوم آن ها قائلند که عقل در توجیه وجود خدا ناتوان است ، بنابراین آن ها ایمان را جانشین عقل برای باور به خداوندقرار می دهند. در سومی عنصر اراده وظیفه اصلی را در باور به وجود خدا برعهده دارد. معرفت شناسی اصلاح شده بر این است که وجود خدا بدون قرینه و ادله مؤیدی موجه و توجیه عقلانی لزومی ندارد. در نهایت ایمانگرایان تجارب دینی شخصی را به عنوان راهی برای توجیه باور به خدا قرار می دهند. در این روش هر شخص می تواند خدا را به طور مستقیم بشناسد.در این رابطه صدرا دو رویکرد را در پیش میگیرد که تا حدودی با رویکرد نخست و آخر موافق است. وی ابتدا وجود خدا را نظری و عقل را شرط ضروری برای ایمان به خدا قرار میدهد و در این باره براهین مختلف منطقی ارائه می دهد. ولی در ادامه تفسیر شهودی از خداوند بهدست میدهد و وجود او را به عنوان اصلی پایه قرار میدهد. بهطوری که شناخت خدا مهم ترین شناخت پایه برای انسان است.برهان صدیقین صدرا دقیقاً در رابطه با توجیه باور به خدایی اقامه شده است که وجودش مورد شهود واقع شده است. بنابراین صدرا بر بعد معرفتی ایمان تأکید میکند.
واژگان کلیدی: معرفت شناسی دینی، معرفت، عقل، شهود، ایمان، ایمانگرایی، عقلگرایی