اختصاصی از کوشا فایل
دانلود مقاله سنتز و بررسی روش های اصلاح غشاهای پلی اترسولفون دانلود با لینک مستقیم و پرسرعت .
مقدمه :
پلی (آریلن اتر سولفون) ها یک دسته مهم از مواد پلیمری هستند که شفاف، آمورف با دمای حالت گذار شیشه ای بالا هستند و پایداری حرارتی، اکسایشی و مقاومت به هیدرولیز عالی، همچنین خواص مکانیکی و تشکیل فیلم خوب از خود نشان می دهند. تولید این ماده در مقیاس تجاری در سال 1965 شکل گرفت.
این مواد از طریق روش های مختلف سنتز می شوند. مهمترین مسیر تجاری، جایگزینی هسته دوستی آروماتیک است و به میزان کمتر جایگزینی الکتروندوستی آروماتیک است. حال در اینجا به مرور روش جایگزینی هسته دوستی آروماتیک می پردازیم که شامل دو مسیر است
- مسیر باز قوی
- مسیر باز ضعیف
مسیر سنتز باز قوی :
یکی از مسیرهای هسته دوستی آروماتیک اولیه برای سنتز پلی آریلن اترها توسط جانسون و همکارانش[1] توسعه یافت، و آنها براین باورند که این روش امروزه در روش های تجاری بکار میرود[31]. جانسون دسته بزرگی از پلی اترها را توسط این روش سنتزی، سنتز کرد. به عنوان مثال تشکیل پلی سولفون بیس فنول A در شکل 10 نشان داده شده است. آنها مونومرها و شرایط گوناگون را بکار بردند و مشاهدات مختلف ایجاد شده در طول این آزمایشات را بحث کردند. مشاهدات آنها برای حلال های مناسب انجام شد که سرانجام دی متیل سولفوکسید (DMSO) به عنوان بهترین حلال برای سنتز تقریبا همه پلیمرها انتخاب شد.
با این حال، مفید بودن آن زمانی محدود شد که از کلریدهای فعال شده ضعیف تر یا بیس فنولهای اسیدی تر استفاده کرد. در مواردی که نمی توان از DMSO استفاده کرد به جای آن می توان از سولفولان استفاده نمود. در موارد خاصی که کریستالیزاسیون پلیمر در درصد تبدیلات پایین در حلال DMSO اتفاق می افتد، در حالی که برای سولفولان مشکلی به وجود نمی آید. همانطور که قبلا ذکر شد یکی از ویژگی های مهم یک حلال خوب، توانایی حلال پوشی واکنش دهنده ها و محصولات است. در مورد این واکنش دو مشکل وجود دارد : حلال پوشی بیس فنات قلیایی و پلیمر. مشخص شده است که حلال پوشی بیشتر بیس فنات های قلیایی حتی در DMSO در دماهای واکنش خیلی بالا حدود بین 130-170 انجام می شود. استفاده از سولفولان اجازه می دهد که از دماهای بالاتر در حدود 0C230 استفاده شود زمانی که مونومرهای با واکنش پذیری کمتر بکار میرود. واکنش های جانبی به خاطر حضور مقادیر کمی آب اثرات چشمگیری روی وزن مولکولی بدست آمده دارد.
هیدرولیز فنات فلزی برای تولید یون هیدروکسید یک واکنش جانبی عمده است. یون هیدروکسید به عنوان یک نوکلئوفیل عمل می کند و جایگزین هالید فعال شده می شود، ایجاد یک گروه انتهایی با واکنش پذیری کم که در نهایت استوکیومتری پلیمر کردن را برهم می زند و وزن مولکولی را محدود می کند.
اعتقاد بر این است که علت عمده وزن مولکولی پایین بدست آمده زمانی است که آب وجود دارد، چون وزن مولکولی بعد از حذف آب از واکنش افزایش نمی یابد، حتی بعد از اینکه آنها زمان کافی برای رسیدن به تبدیل های بالا را به واکنش دادند. هیدرولیز پلیمر توسط هیدروکسید یکی دیگر از واکنش های جانبی ممکن است. جانسون و همکارانش مشاهده کردند که واکنش پذیری بیس فنول های گوناگون به طور معکوس با اسیدیته آنها تغییر می کند، با این ایده که هسته دوستی بیس فنات ها با خاصیت بازی آنها افزایش می یابد مطابقت دارد. آنها متوجه شدند که تنها نمک های سدیم و پتاسیم حلالیت کافی در DMSO را دارند. واکنش پذیری دی هالیدهای فعال شده هم به گروه فعال کننده و همچنین به هالید وابسته است. زمانی که گروه فعال کننده یکسان باشد مشتقات فلوئوردار سریعتر از مشتقات کلردار واکنش می دهند. استفاده از گروه های فعال کننده قوی تر مثل سولفونها اجازه واکنش پذیری نسبتا سریعتر با گروه های کلر و همچنین فلوئور را می دهد.
[1] Johnson and coworkers
دانلود با لینک مستقیم
