مقدمه
ووشو مادر همه ورزشهای رزمی جهان است در واقع ووشو یا همان کونکفو یا بوکس چینی یک ورزش نیست بلکه هنری است در بر دارنده بیش از 15 ورزش یک ووشو کار باید مانند یک بوکسور دستهایش قوی باشد مثل یک جودوکار یا کشتی کیر فنون درگیری را بلد باشد پاهایش ورزیده بوده و از فنون کامل پا بهره کامل داشته باشد و مثل یک ژیمیناست از حرکات آکروبات قوی برخوردار باشد .
ضربات دست ، پا ، درکیریها و فنون دفاع شخصی ، حرکات آکروبات ، چین نا ها یا همان فنون قفل مفاصل ، سرعت ، قدرت ، پرشهای طولی و عرضی ،فرمهای قوی ؛ سریع و زیبا و مبارزات قدرتمند در قالب ساندا که مبارزه آزاد می باشد و سانشو که مبارزه مسابقاتی است تن ووشوکار را به بهنرین نحو سیقل می دهد آما موضوع در همینجا پایان نمی گیرد بلکه تازه شروع کار است . در این مرحله است که او وارد جرکه تمرینات روانی می پیوندد باید روحش را نیز قدرتمند کرده و از نیروهای نهفته اش بهره گیرد . می گویند تای چی آخر ووشو است ولی اینطور نیست برای هنر رزمی مخصوصا ووشو نهایتی نیست چون مبنایش الهام از طبیعت است و به قدمت طبیعت ادامه دارد . یک ووشو کار ماهر علاوه بر رزمکار باید پزشک ماهری نیز برای خودش باشد . البته تمرینات اصولی ووشو جان را صفا داده و از امراضی که اکثرا ریشه در روح انسان دارند جلوگیری می کند . به نظر بنده امروزه باید دنبال روشی به نام ورزش درمانی باشیم که در واقع ورزش دوای
اکثر دردهاس تاریخچه ووشو