تحقیق در مورد مبارزه شیمیایی با عوامل بیماری زای گیاهی

اختصاصی از کوشا فایل تحقیق در مورد مبارزه شیمیایی با عوامل بیماری زای گیاهی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 26

مبارزه شیمیایی با عوامل بیماری زای گیاهی

تاریخچه

قارچ کشها به عنوان عامل محافظت گیاهان از حمله قارچها، مدتها قبل از ارائه فرضیه میکروبی به تدریج و به طور تجربی به کار گرفته شده بودند. گوگرد از هزار سال قبل از میلاد مسیح (ع) به عنوان ماده ضد عفونی کننده به کار می رفت، ولی عملا قبل از سالهای 1600 میلادی هیچگونه موفقیتی در کنترل قارچها وجود نداشته است.

رمنانت (Remnant) در سال 1367 میلادی توصیه نمود بذر گندم ضد عفونی گردد. در سال 1705 میلادی هومبرگ (Homberg) توصیه نمود چوب کشتیها به وسیله کلرور جیوه (CIHg) محافظت گردد. در سال 1716 میلادی در آمریکا قانونی به تصویب رسید که طی آن صاحبان کشتیها موظف شدندکف کشتی خود را به وسیله چربی و موم بر علیه پوسیدگی قارچی اندود نمایند. تول (Tull) در سال 1733 توصیه نمود بذور گندم توسط آب نمک بر علیه سیاهک پنهان ضد عفونی شود. اوکانت (Aucante) در سال 1755 میلادی ضد عفونی بذور گندم توسط کلرور مضاعف جیوه و ارسنیک را در مقابل سیاهک پنهان گندام توصیه نمود. تیلت (Tillete) در همان سال گزارش نمود وقتی بذر گندم به وسیله آب نمک و آب آهک ضد عفونی شود بیماری سیاهک گندم کاهش می یابد. در سال 1761 میلادی شولتز (Schulthess) و در سال 1783 تسیه (Tessier) گزارش نمودند که ضد عفونی بذر گندم به وسیله محلول سولفات مس موجب کاهش بیماری سیاهک گندم می گردد.

به طوری که از تاریخچه فوق بر می آید در طول بیش از یک قرن هیچ پیشرفت در پیدایش یک قارچ کش خوب حاصل نشده است. در سال 1807 میلادی پری وست (Prevost) توسط آزمایشگاهی گزارش نمود که محلول سولفات مس از تندش هاگ سیاهک مخفی گندم جلوگیری می کند. در سال 1815 میلادی مصرف کلرور روی جهت محافظت چوب کشتیها توصیه و در سال 1838 قانونی به همین منظور در آمریکا به تصویب رسید. قبلا در سال 1832 نیز مصرف کلرور جیوه به همین منظور توصیه گردیده بود.

یکی از اولین آزمایشهای قابل توجه و ثبت شده، گردپاشی گوگرد بر علیه سفیدک پودری درختان هلو بود که توسط روبرتسون (Robertson) در سال 1824 میلادی در انگلستان انجام گرفت. در سال 1833 میلادی شخصی به نام کنریک (Kenrick) آهک و گوگرد را در آب جوشانید و عصاره آن را برای کنترل سفیدک پودری انگور استفاده نمود. نایت (Knight) در سال 1834 میلادی توصیه نمود که محلولی از مخلوط آهک و گوگرد علیه بیماری پیچیدگی برگ (لب شتری) هلو به کار گرفته شود. در سال 1854 میلادی شیور (Cheever) در نیویورک پیشنهاد نمود که چون سولفات مس بر علیه سیاهک گندم موثر بوده می توان آن را بر علیه پادزدگی سیب زمینی در خاک هم به کار برد (اولین ضد عفونی خاک). در سال 1845 میلادی شخصی به ناممورن (Moren) پیشنهاد نمود که مخلوطی از نمک، آهک و سولفات مس بر علیه بادزدگی سیب زمینی در خاک به کار گرفته شود. در سال 1846 در ولز انگلستان به این نکته توجه گردید که در زمینهای نزدیک کوره ذوب مس غده های پوسیده شده در اثر ابتلا به سفیدک بادزدگی سیب زمینی بسیار کمتر از زمینهای دور از کوره بوده است. در سال 1850 میلادی روش جدیدی برای ضد عفونی غده های آلوده سیب زمینی در انبارها به کار گرفته شدن بدین ترتیب که مقداری گوگرد خام خارج از انبار درون یک ظرف آهنی سوزانیده شد و گاز ناشی از آن توسط لوله به درون انبار هدایت گردید (اولین قارچ کش تدخینی fumigant ).

در سال 1845 سفیدکی پودری انگور از آمریکا به اروپا وارد و به سرعت در سرتاسر تاکستانهای اروپا به صورت مخربی پراکنده شد . در سال 1848، شخصی به نام دوچارتر (Ducharter) مصرف پودر گوگرد را بر علیه بیماری سفیدک پودری انگور توصیه نمود. این توصیه آن چنان موثر بود که پودر گوگرد در مقیاس وسیعی بر علیه تمام سفیدکهای پودری به کار گرفته شد. این توصیه هنوز هم به قوت خود باقی بوده و به عنوان یکی از بهترین دستورالعملهای گیاهپزشکی در تاکستانها به کار گرفته می شود. در سال 1852 میلادی سرپرست باغبانان کاخ ورسای فرانسه (Grison) آهک و گوگرد را با هم جوشانیده و عصاره رقیق شده آن را بر علیه سفیدک پودری انگور با موفقیت به کار گرفت. این محلول ظاهرا نتوانست موفقیت بیشتری از پودر گوگرد کسب نماید. در سال 1861 میلادی رادکلیف (Radclyffe) که سرپرستی باغ گل لندن را به عهده داشت ادعا نمود که چون سولفات مس در ضد عفونی بذور گندم بر علیه سیاهک موثر بوده پس می تواند سفیدک پودری رز را هم بر طرف نماید و آن را توصیه نمود ولی بعد از چندی متوجه شد که توصیه اش موجب گیاه سوزی (Phytoxicity) شدید می گردد و لذا توصیه خود را پس گرفت! در سال 1885 (مخلوط بردو) معرفی گردید و سپس سایر سموم مورد توجه قرار گرفتند.

در سال 1934 میلادی اولین قارچ کش دی تیوکاربامات (Dithiocharbamate) معرفی شد.