شکر نعمت وکف رنعمت در نهج البلاغه
از زبان حضرت علی (ع)
(الحمدلله الذی لا تبلغ مدحته القائولن و لایحصی نهاءه العادون) (دشتی، چاپ 1379، خطبه 1
امام سخن را از حد و ثنای الهی شروع می کند و در برابر آن اظهار عجز کرده و می گوید: ستایش مخصوص خداوندی است که ستایشگران از موح و شناسی او عاجز و ناتوان هستند چرا که اوصاف جمال و کمال او از حد بیرون است آنچه که فرشتگان و انسانها از حمد و مدح او می گویند به مقدار ، حرفت و درک خودشان از آن ذات بی مثال است نه به مقدار کمالات او.
هنگامی که شخص پیامبر (ص) که بزرگترین پیامبر الهی است مطابق حدیث مشهور اظهار عجز از معرفت خالق متعال می کند و نغمه ی (ما غرفناک بحق معرفتک)را سر می دهد دیگران چگونه می توانند دعوی معرفت او کنند و هنگامی که انسان از معرفت او عاجز باشد چگونه می تواند حق حمد و ستایش او را به جا بیاورد بنابراین بالاترین حد حمد ما آن است که امام فرمود یعنی اظهار عجز و ناتوانی در برابر حمد و شناسی او کردن و اعتراف به اینکه هیچ گوینده ای توانایی ندارد که بر قله ی حمد و ستایش عروج کند.
فرمت فایل: word
صفحات:20صفحه
زبان : فارسی
شکر نعمت وکف رنعمت در نهج البلاغه از زبان حضرت علی (ع)