در سال 1258 خورشیدی (1875 م.) به دنبال کاوشهای گروهی انگلیسی در شهر باستانی بابل در میاندورود (بین النهرین)، استوانهای از گل پخته به دست باستان شناسی کلدانی به نام «هرمز رسام» پیدا شد که امروزه در موزه بریتانیا نگهداری میشود.
بررسیهای نخستین نشان میداد که گرداگرد این استوانهی گلین را نوشتههایی به خط و زبان بابلی نو در بر گرفته است که گمان میرفت نوشتهای از فرمانروایان آشور و بابل باشد، اما بررسیهای بیشتری که پس از گرته برداری و آوانویسی و ترجمهی آن انجام شد، نشان داد که این نوشته در سال 538 پیش از میلاد به هنگام آزادسازی شهر بابل و به فرمان کورش بزرگ هخامنشی(530-550 پیش از میلاد) نویسانده شده است. از زمان نگارش این فرمان تا به امروز 2544 سال میگذرد.
ترجمه و انتشار فرمان کورش بزرگ (کورش دوم) پرده از نادانستههای بسیاری برداشت و به زودی به عنوان «نخستین منشور جهانی حقوق بشر» شهرتی عالمگیر یافت و نمایندگان و حقوقدانان کشورهای گوناگون جهان در سال 1348 خورشیدی با گردهمایی در کنار آرامگاه کورش در پاسارگاد، از او به نام نخستین بنیادگذار حقوق بشر جهان یاد کردند و او را ستودند، حقوقی که انسان امروزه پس از دو هزار و پانصد سال در اندیشهی ایجاد و فراهم سازی آن افتاده است و آرزوی گسترش آن را در سر میپروراند.