لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 5
تاریخچه فسیل شناسى
وقتى اسکلت یک دایناسور را در موزه مى بینیم به راحتى آن را متعلق به نوعى از موجودات از بین رفته مى دانیم . شاید تصور غلطى که در بین بسیارى از مردم رواج دارد از همین جا شکل گرفته باشد که فسیل را استخوانهاى پوسیده زیر خاک و یا مجموعه اى از استخوانها که مدل یک دایناسور قدیمى را مى سازد و در موزه نگهدارى مى شود ، مى دانند . اما باید توجه نمود با همه جذابیتى که دایناسورها دارند ، آنها فقط بخش بسیار کوچکى از میلیونها گونه فسیل را تشکیل مى دهند که در گذشته در قید حیات بوده اند . مدتهاست این تعریف که فسیل ها بقایاى موجودات منقرض شده اند در ذهن ما جا افتاده و تصورى غیر از آن براى ما سخت است . قرنها پیش چنین تعبیرى سریعا به ذهن نمى آمد ، مثلاٌ یونانیان باستان استخوانهاى بزرگ ماموتها را بقایاى غولهاى افسانه اى مى دانستند در قرن ششم قبل از میلاد گزنفن صدفهاى دریایى را بالاى صخره اى در جزیره مالت دید و عقیده خود را بدین گونه بیان کرد که زمانى دریا روى آن سرزمین را پوشانده است . وى اولین شخصى بود که تشخیص داد فسیلها بقایاى موجودات قدیمى اند و بدین ترتیب قدیمى ترین نظریه درباره فسیلها به جاى ماند که آنها باقیمانده جاندارانى هستند که زمانى مى زیسته اند و در میان سنگها مدفون شده اند . این نظریه توسط گزانتوسنیز حدود 2500 سال پیش ( 500 قبل از میلاد ) بیان شد . ارسطو در قرن چهارم قبل از میلاد اظهار داشت که فسیل ماهیها بقایاى جانداران دریایى هستند که داخل شکاف سنگها شنا مى کردند و در گل و لاى به دام افتادند . در آخرین روزهاى امپراطورى روم ، داستانهاى آفرینش در 6 روز و طوفان حضرت نوح ، تنها عقیده مردم و جوامع غرب در مورد فسیل ها و سنگها بود . براى کسانى مانند ما که در قرن بیست و یکم زندگى مى کنیم کاملا مشخص است که به عنوان مثال فسیل صدف حلزون به نسل امروزى آن خیلى شبیه است و هیچ توضیحى غیر از این نمى توان درباره آن ارائه داد
در قرون وسطى و رنسانس دانشمندان هر شى عجیبى که در میان سنگها پیدا مى شد فسیل مى گفتند . این کلمه در اصل از ریشه لاتین Fossilis به معنى “ زمین را کندن ” گرفته شده است و نه تنها بقایاى موجوداتى که در گذشته مى زیسته اند را در بر مى گرفت ، بلکه شامل بلورها ، کنکرسیونها و خیلى از ساختارهاى دیگر که منشا آلى ندارند نیز مى گردید . اکثر دانشمندان اینطور فکر مى کردند که فسیلها خود به خود داخل سنگها خزیده و به دام افتاده اند و بعد از میلیونها سال به سنگ تبدیل شده اند .
ابوریحان بیرونى ( در قرن 4 و 5 هجرى قمرى برابر با قرن دهم و یازدهم میلادى ) یکى دیگر از بزرگترین دانشمندان اسلامى و ایرانى نیز در فن پنجم طبیعیات شفا ، که کاملترین بحث در زمین شناسى را در دوران قدیم در بر دارد و قرنها در اروپا به عنوان یکى از آثار ارسطو شناخته شده بود ، اشاره مى کند که روزى قاره هاى فعلى زمین زیر آب قرار داشته است . اشاره وى به این موضوع درک علت وجود بقایاى جانوران و گیاهان یا فسیل ها را در سنگها آسان مى سازد .
او سنگ شدن جانوران و گیاهان را در دست دانسته و مى نویسد : “ سبب آن شدت قوه معدنیه و محجره است که در بعضى نقاط سنگى پیدا مى شود و یا دفعتا در مواقع زلزله از زمین منفصل مى شود ، سنگواره هایى ( فسیلهایى ) که در کوهها یافت مى شود بر اثر یک طغیان آب بوجود نیامده است بلکه نتیجه یک سلسله طغیانها بوده است که در مدت طویلى کوهها را به وضع فعلى در آورده است ” در اروپا بعضى از محققین دوره رسانس جلوتر از زمان خودشان حرکت مى کردند مثلا در حدود سال 1500 میلادى لئوناردو داوینچى ( 1519 ـ 1452 میلادى ) دانشمند و نقاش بزرگ ایتالیایى فهمید که صدفهاى فسیل شده در کوههاى آپنین، در شمال ایتالیا نمایانگر زندگى دریایى موجودات در گذشته بوده است ، هر چند که این فسیل ها کیلومتر ها از ساحل دریا دور بوده اند . در سال 1565 میلادى پزشک سوئیسى به نام کنراد گسنر کتابى با عنوان طبیعت فسیل منتشر کرد . این کتاب اولین کارى بود که در آن فسیلها بصورت دقیقتر شد و به نوشته در آمد .
در میان تمام نوشته هاى قدیمى چهار پرسش در خصوص فسیلها مطرح شده است : 1. آیا فسیلها واقعا بقایاى موجودات زنده هستند ؟
2. چگونه به داخل سنگها راه یافتند ؟
3. چه موقع وارد سنگها شدند ؟ در همان هنگام که سنگ در حال شکل گیرى بود یا بعد از آن ؟
4. چگونه سنگ شدند ؟
در حقیقت پاسخهاى جدید به این سوالها براى اولین بار توسط یک دانمارکى به نام نیلز استنسن داده شده است . وى که نسلهاى بعد او را با نام لاتینى اش یعنى نیکلاس استنو مى شناختند ، وى با بررسى دقیق دهان کوسه دریافت که دندانهاى آن خیلى
تاریخچه فسیل شناسى