تحقیق درمورد پی سازی

اختصاصی از کوشا فایل تحقیق درمورد پی سازی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 38

تقسیم بندی زمینها از نظر مقاومت در مقابل بار ساختمان

بطور کلی زمینها به چند دسته تقسیم می شوند :

زمین های خاک دستی: این نوع زمین ها از جمع آوری خاک های حاصل از گود برداری یا از خاک های نخاله های نباتی (خاک مخلوط) بوجود می آید چون این زمین ها اغلب از مواد اضافی مثل زباله مواد پلاستیکی و غیره می باشند به همین جهت حتی با کوبیدن و غلطک زدن تراکم آن نیز از زمین های طبیعی کمتر بوده و درنتیجه مقاومت آن در مقابل بار کمتر خواهد بود.این گونه زمین ها یکی از نامرغوب ترین زمین برای احداث ساختمان به شمار می رود و حتی الامکان بایستی ازساختن بنا روی آن خودداری شود.

زمین های ماسه ای: این گونه زمین ها چنانچه خشک بوده و لایه های ماسه ای در سطح افق قرار گرفته باشد مقاومتش در حدود 5/1 تا 2 کیلوگرم بر سانتی متر مربع می باشد. اگر لایه های ماسه نسبت به سطح افق دارای شیب باشد و ماسه مرطوب باشد زمین حالت لغزندگی پیدا کرده و در اثر باد وارده از ساختمان، ماسه ها از زیر پی ساختمان حرکت کرده درنتیجه باعث انهدام و تخریب بنا می گردد، لذا توصیه می شد از ساخت بنا روی چنین زمین هایی خودداری شود.

زمینهای شنی : اگر این زمینها دارای دانه بندی خوب باشند به طوری که دانه های ریز فضای خالی بین دانه های درشت تر را پر نموده و تولید جسم توپر و متراکمی کرده باشد و این دانه بندی به وسیله ماده چسبنده به هم متصل باشد (خاک رس به اندازه لازم) برای ساختمان بسیار مناسب بوده و مقاومت مجاز آن در حدود 5/2 و حتی 5/3 کیلو گرم بر سانتی متر مربع می باشد به این گونه زمینها، دج گفته می شود .

زمین های رسی: زمین های رسی اگر خشک و بی آب و فشرده باشد می توان برای ساختمان زمین مناسب به حساب آورد مقاومت آن در حدود 4 تا 5 کیلوگرم بر سانتی متر مربع است. اگر رس مرطوب بوده و نسبت به خط افق دارای شیب باشد از احداث بنا بایستی جداً خودداری کرد. زیرا در اثر نشت فوری نقاط مختلف آن ترک برداشته و باعث تخریب ساختمان می گردد. اگر ساختمانی بر روی این گونه زمین ها بنا شود دو اثر نامطلوب خواهد داشت: نخست اینکه رطوبت و آب این گونه زمین ها در اثر وزن ساختمان و فشار بر روی زمین موجب مرطوب شدن مصالح ساختمان گردیده، در نتیجه باعث خرابی ساختمان می گردد. دوم آنکه آب به تدریج در اثر تبخیر یا رانش از زیر فنداسیون (پی) خارج شده و از خود فضای خالی بجای می گذارد که این باعث نشست پی و انهدام بنا خواهد شد.

زمین های دج: زمین دج به زمینی گفته می شود که از شغل های ریز و درشت و خاک تشکیل شده باشد. مقاومت فشاری زمین های دج معمولاً در حدود 5/4 کیلوگرم بر سانتی متر مربع بوده ولی تا 30 کیلومتر بر سانتی متر مربع نیز دیده شده است.

زمین های سنگی: زمین های سنگی چنانچه از تخته سنگ های بزرگ و یکپارچه ساخته شده باشد زمینی است بسیار مناسب جهت ساختمان و مقاومت آن تا حدود 40 کیلوگرم بر سانتی متر مربع می باشد. بایستی توجه داشت که زمین های سنگی از نوع گچی برای ساختمان مناسب نمی باشد، زیرا این گونه زمین ها چنانچه در مجاورت آب قرار گیرند آب را جذب نموده و حجمش اضافه می شود و این عمل نیروی فشاری زیاد ایجاد می نماید که موجب شکاف و خرابی ساختمان خواهد گردید، ضمناً پی کنی در روی زمین های سنگی مشکل بوده وهزینه آن بسیار سنگین است.

زمین های مخلوط: این نوع زمین ها از سنگ درشت- شن- ماسه و خاک رس درست شده اند. مقاومت فشاری آن در حدود 5/2 تا 5 کیلوگرم بر سانتی متر مربع می باشند. چنانچه این زمین ها غیر متراکم بوده و در هم فشرده نباشد برای ساخت بنا بر روی آن مناسب نمی باشد.

زمین های نامناسب: این زمین ها بی فایده و نامناسب ترین زمین برای ساختمان می باشد زیرا برای متراکم کردن آنها با استفاده از روش های قدیمی و دستی به هیچ وجه احداث بنا بر روی آن امکان پذیر نمی باشد. از این نوع زمین ها می توان زمین های باتلاقی- جنگلی- هموسی (خاک و برگ) و لجن زار را نام برد.

انواع زمین از نظر تراکم:زمین غیرقابل تراکم: نشست ساختمان و بنا روی این گونه زمین ها تقریبا صفر و قابل اغماض بوده و مقاومت فشاری آن فوق العاده زیاد می باشد این زمین ها عبارتند از: الف: سنگ های سخت مثل گرانیت- بازالت- کوارتیزیت ب: سنگ های نرم مثل رس سخت که تا حدودی در مقابل آب شسته شده و کمی قابل نفوذ مـــــی باشد. ج: زمین هایی که غیر قابل تراکم بوده ولی فوق العاده نفوذ پذیر و قابلیت شسته شدن دارد مانند زمین های شنی و ماسه ای

زمین های با تراکم متوسط: نشست ساختمان روی این گونه زمین ها کم و مقاومت فشاری آن در حدود 2 تا 5/2 کیلوگرم بر سانتی متر مربع می باشد. احداث ساختمان های سبک با طبقات کم روی این گونه زمین ها خطری ایجاد نمی کند مانند زمین های ماسه ای نرم.

زمین های فوق العاده قابل تراکم: نشست ساختمان و بنا در این گونه زمین ها فوق العاده بسیار زیاد است، زیرا نه فقط در مقابل فشار متراکم می شوند بلکه اطراف محل فشار وارده بالا آمده و مانند خمیر یا آدامس عمل کرده و ساختمان روی نشست کرده و فرو می رود، مانند: زمین های باتلاقی. احداث ساختمان روی این گونه زمین ها به هیچ وجه مناسب نبوده و ساخته نشود.

بازدید زمین و ریشه کنی:

قبل از شروع هز نوع عملیات ساختمانی باید زمین محل ساختمان بازدید شده و وضعیت و فاصله آن نسبت به خیابانها و جاده های اطراف مورد بازرسی قرار گرفته و همچنین پستی و بلندی زمین با توجه به نقشه ساختمان مورد بازدید قرار گیرد.

در صورتیکه ساختمان بزرگ باشد پستی و بلندی و سایر عوارض زمین می باید بوسیله مهندسین نقشه بردار تعیین گردد و همچنین باید محل چاه های فاضل آب و چاه آبهای قدیمی و مسیر قنات های قدیمی که ممکن است در هر زمینی موجود باشد تعیین شده و محل آن نسبت به پی سازی مشخص گردد و در صورت لزوم میباید این چاه ها با بتن و یا شفته پر شود و بعد باید محل احداث ساختمان نسبت به زمین تعیین شده و آنگاه نسبت به ریشه کنی ( کندن ریشه های نباتی که ممکن است در زمین روئیده باشد) آ محل اقدام شود و خاکهای اضافی به بیرون حمل گردد و بالاخره باید شکل هندسی زمین و زوایای آن کاملا معلوم شده و با نقشه ساختمان مطابقت داده شود.

پیاده کردن نقشه:

پس از بازدید محل و ریشه کنی اولین قدم در ساختن یک ساختمان پیاده کردن نقشه ساختمان از روی کاغذ بروی زمین با ابعاد اصلی ( یک به یک) بطوریکه محل دقیق پی ها و ستونها و دیوارها و زیرزمینها و عرض پی ها روی زمین بخوبی مشخص باشد. و همزمان با ریشه کنی و بازدید محل باید قسمتهای مختلف نقشه ساختمان مخصوصا نقشه پی کنی کاملا مورد مطالعه قرار گرفته بطوری که در هیچ قسمت نقطه ابهامی باقی نماند. بعدا اقدام به پیاده کردن نقشه بشود. باید سعی شود حتما در موقع پیاده کردن نقشه از نقشه پی کنی استفاده گردد. برای پیاده کردن نقشه ساختمان های مهم معمولا از دوربین های نقشه برداری استفاده می شود ولی برای پیاده پیاده کردن نقشع ساختمان های معمولی و کوچک از متر و ریسمان بنایی که به آن ریسمان کار هم می گویند استفاده می گردد برای پیاده کردن نقشه با متر و ریسمان کار ابتدا باید محل کلی ساختمان را روی زمین مشخص نموده و بعد با کشیدن ریسمان در یکی از امتدادهای تعیین شده و ریختن گچ یکی از خطوط اصلی ساختمان تعیین شود. و بعد خط دیگر ساختمان را که معمولا عمود بر خط اول می باشد با استفاده از خاصیت قضیه فیثاغورث رسم می کنیم. معمولا در اصطلاح بنایی استفاده از این روش را 3 و 4 و 5 میگویند. زیرا در این طریق معمولا اضلاع مثلث 3 متر و 4 متر و وتر مثلث 5 متر است و برای مکانهای کوچکتر یا بزرگتر می توان از مضربهای این اعداد استفاده نمود. مانند 30 و 40 و 50 سانتیمتر. بعد از اتمام کار پیاده کردن نقشه و قبل از اقدام به گودبرداری یا پی کنی باید حتما مجددا اندازه های نقشه را کنترل نمائیم تا حتی المقدور از وقوع اشتباهات احتمالی جلوگیری شود. برای اینکه مطمئن شویم زوایای بدست آمده اطاقها و یا چهار ضلعی های حاصل از ستون ها قائمه می باشد باید دو قطر هر چهارضلعی را اندازه بگیریم. چنانچه مساوی بودند آن چهارضلعی گونیا میباشد. به این کار اصطلاحا چپ و راست میگویند. البته چنانچه دراین مرحله چهارضلعی ها در حدود 3 الی 4 سانتیمتر ناگونیا باشد اشکالی ندارد زیرا با توجه به اینکه پی ها همیشه قدری پهن تر از سازه روی ان میباشند لذا در موقع ساختن سازه اصلی میتوان نا گونیاییها را برطرف نمود بطور کلی باید همیشه توجه داشت که پیاده کردن نقشه یکی از حساس ترین و مهمترین قسمت اجراء یک طرح بوده و کوچکترین اشتباه در آن موجب خسارت های فراوان میشود.

رپر:

با توجه به اینکه هر نقطه از ساختمان نسبت به سطح زمین دارای ارتفاع معینی می باشد که باید در طول مدت اجرا در هر زمان قابل کنترل باشد. برای جلوگیری از اشتباه قطعه بتنی با ابعاد دلخواه در نقطه ای دورتر از محل ساختمان می سازند بطوریکه در موقع گودبرداری م یا پی کنی به آن آسیب نرسد و در طول مدت ساختمان تمام ارتفاعات را با آن می سنجند به این قطعه بتنی اصطلاحا رپر می گویند. در بعضی ساختمان های کوچکتر روی اولین قسمتی که ساخته می شود علامتی می گذارند و بقیه ارتفاعات را نسبت به آن می سنجند.

گودبرداری

بعد از پیاده کردن نقشه و کنترل آن در صورت لزوم اقدام به گودبرداری می نمایند. گودبرداری برای آن قسمت از ساختمان انجام میشود که در طبقات پایین تر از کف طبیعی زمین ساخته می شود. مانند موتورخانه