حق آزادی بیان که یکی از حقوق اساسی و مهم بشری است در اسلام با عنوان اصل شورا، امر به معروف و نهی از منکر، قول احسن و... مورد حمایت و تاکید قرار گرفته است؛ همچنین در اعلامیه حقوق بشر و شهروند فرانسه که در 26 اوت 1789 تدوین شده است، در مواد 8 و 9 حق آزادی عقیده و بیان را برای همه شناخته است. پس از اعلامیه حقوق بشر، دیگر اسناد بین المللی که جنبه الزامی بودن نیز دارند، این حق را متذکر شده اند؛ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی در مواد 18 و 19 این حق و گستره آن را بیان کرده اند. اعلامیه محو انواع نابردباری و تبعیض مذهبی که در 25 نوامبر 1981 به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل رسیده در ماده 1 این مهم را بیان داشته است. اسناد حقوق بشری منطقه ای مانند کنوانسیون اروپایی حقوق بشر و منشور آفریقایی حقوق بشر نیز به حق آزادی عقیده و بیان اشاره کرده است. توجه اسناد بین المللی حقوق بشر به حق آزادی عقیده و بیان، و عضویت کشورها در سازمان ملل متحد، تأثیر خود را در قوانین داخلی کشورها گذاشته است، به گونه ای که امروزه کمتر کشوری را می توان یافت که عضو سازمان ملل باشد، ولی حق آزادی عقیده و بیان را به نوعی در قانون اساسی خود منعکس نکرده باشد. دولت ایران در سال 1347 بدون هیچگونه پیش شرطی میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی را امضا کرده و در سال 1354 به تصویب مجلس رسانده است، در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در بخش مربوط به حقوق ملت، از حق آزادی بیان حمایت شده و آن را جزو حقوق اساسی افراد به شمار آورده است و این خود نشان می‌دهد که این حق در قانون ایران دارای ارزش و اعتبار حقوقی است و کسی نمی‌تواند منکر آن شود. در این پژوهش سعی شده است با بهره گیری از منابع موجود و تحلیل محتوا به بررسی وضعیت حقوق بشر و عقیده در پرتو قانون اساسی ایران بپردازیم. بنابراین هدف از این تحقیق مطالعه و تبیین حمایت کیفری از آزادی عقیده در حقوق ایران در پرتو اسناد بین المللی می باشد.
این فایل در قالب ورد و در 155 صفحه برای دانلود آماده شده است.
حق آزادی بیان