هالیوود وجهان

اختصاصی از کوشا فایل هالیوود وجهان دانلود با لینک مستقیم و پرسرعت .

… وقتی صدام حسین قطعه «راه من» فرانک سیناترا را که شهرت جهانی داشت به عنوان
تِم آهنگ پنجاه وچهارمین جشن تولدش برگزید، این کار را تحت فشار امپریالیسم آمریکا
انجام نداد.
(مایکل آیسنِر)
آمریکایی‌ها ضمیر ناخودآگاه ما را استعمار کرده اند.
(ویم وندرس)
سرگذشت هالیوود
ما همه کارشناسان فیلم‌های آمریکایی هستیم و باید چنین باشیم چون بین ۴۰
تا۹۰درصد فیلم‌هایی که در بیشتر مناطق جهان به نمایش در می‌آیند تولید آمریکا هستند.
در۱۹۹۳، ایالات متحده تولید کننده ۸۸ درصد پرفروشترین فیلمها بود،ودر ۱۹۹۴ برای
نخستین بار درآمد برون مرزی سینمای آمریکا بر درآمد درون مرزی‌اش پیشی گرفت (راک
ول،۱۹۹۴،H۱). این به معنای انکار اهمیت دیگر فرهنگ‌های تولیدکننده فیلم نیست‎:در
بین تولیدکنندگان فیلم در جهان، اکثریت با رنگین پوستان است که در مقایسه با
هالیوود پروژه‌های ایدئولوژیک و الگوهای توزیع بسیار متنوع‌تری رادنبال می کنند (شُهَت
و اِستَم ،۲۷:۱۹۹۴).

مقاله از هالیوود تا کن

اختصاصی از کوشا فایل مقاله از هالیوود تا کن دانلود با لینک مستقیم و پرسرعت .

فرمت فایل : WORD (قابل ویرایش)

تعداد صفحات:67

فهرست مطالب:
I.از هالیوود تا کن    1
II.فرهنگ و هویت ملی    13
A.مفهوم گمراه کننده فرهنگ    13
B.شناخت فرهنگ عقب مانده و بیشرفته    17
III."فرهنگ اعتراض"وتوافق برای مخالفت    19
A.موافقت نامه عمومی تعرفه وتجارت    20
B.تجارت آزاد در امریکای شمالی    21
C.اتحادیه اروبا: یگانگی و گوناگونی    24
D.موافقت نامه عمومی تجارت در خدمات    27
E.تجارت دو جانبه با ایالات متحد ه    28
IV.یونسکو وتنوع فرهنگی    30
A.فرهنگ به مثابه یک نهاد    32
B.روابط دوستانه و خصمانه امریکا با یونسکو    34
V.فرهنگ معا هد ه    35
A.کانادا    36
B.فرانسه و اتحادیه ارو با    42
C.بیش نویس و مذاکرات    47
D.متن نها یی و عکس العمل ها    55
VI.بازار و سیاست: آینده تجارت بین الملل در تولیدات فرهنگی.........................62
A.بیوستن دو جنس مخالف و انتخاب    64
B.بازار رسا نه ای و سبک هالیوود    67


  

I از هالیوود تا کن
شاید هیچ جایی نیروها، تنش‌ها و تقابل جهانی سازی فرهنگی (cultural globalization) بیش تر از جشنوارۀ فیلم کن محسوس و مشخص نباشد. جشنواره به طور سالانه، از سال 1946 (تنها با دو وقفه) در ناحیه ساحلی فرانسه و ایتالیا، کنار مدیترانه در شهر کن برگزار می‌گردید و برخلاف فیلم‌های کمی که به دید عموم گذاشت توانست به رشد چشمگیری دست یابد، به گونه‌ای که هزاران روزنامه نگار و علاقه مند را مفتون و مجذوب خود کند. جشنوارۀ فیلم کن به واسطۀ تلاش های انجمن فرانسوی برای فعالیت هنرمندانه و با تضمین وزارت های امور خارجه، آموزش و پرورش و مرکز سینمای ملی تأسیس شد. و اکنون درگذر سال‌ها جشنواره خود را چنین معرفی می‌کند، «یک تریبون چند مخاطبۀ سالانه برای فیلم بین‌الملل» جایی که همۀ سبک ها، مدارس و اقشار جایگاه خود را یافته‌اند.»
وجود مؤلفین خبره، بودجۀ بالا و آموزش ستاره‌ها موجب شد تا در راستای غنا و فربهی تولیدات هالیوود گام های مؤثری برداشته شود. ولی در کنار همۀ اوصاف 2 تن از منتقدین روزنامۀ نیویورک تایمز، اسکات و دارکیش، نقدهای مشابهی را که نسبت به عملکردهای سالانۀ هالیوود صورت گرفته است، از دو دیدگاه مورد لحاظ قرار داده‌اند. یکی دیدگاه کسانی که در استعمال لغات صحیح حساسیت ویژه‌ای از خود نشان می‌دهند و جشنوارۀ فیلم کن را به دستاویز کردن سنت و هنر از طریق جاذبه های مادی ظاهری برای دست‌یابی به سودهای کلان متهم می‌کنند. دیگری از دیدگاه افکار مادی گراست که از افراط کن در بیان مسائل داخلی و سری درشگفتند. و انگار برای فیلم های سخت گریزی برای کاهش همیشگی مخاطب متخصص کارهای هنری وجود ندارد.
البته جشنوارۀ کن به خوبی از عهدۀ برقراری تعادل میان کیفیت هنری و فشار تبلیغاتی برآمده است و در واقع شهرت خود را نیز مدیون همین امر است. به بیان بهتر می‌توان گفت سازمان‌دهندگان کن از 2 لیمو، لیموناتی با نام کن در دستان خود ساخته‌اند. اما این همۀ ماجرا نیست. لین هیرشبرگ در روزنامۀ نیویورک تایمز جشنوارۀ 2004 را چنین توصیف می‌کند «تجسم دنیای شگفت‌آور فیلم آمریکا که گاهی در معنای واقعی به نقطه‌ای از پوچی و مزخرفی می‌رسد». نکته‌ای که ممکن است در لابه‌لای فیلم‌ها پنهان باقی بماند، مسئلۀ جهانی شدن است. در واقع موقعیتی برای تماشاچیان کاوشگر و فکور فراهم می‌آید که از طریق آن بتوانند در خلل فیلم‌ها به خصوصیات روحی، روانی و مقتضیات کشور سازنده فیلم پی ببرند. (شرک 2) را آمریکا با هالیوود به دنیا معرفی می‌کند. چهره‌ای متفاوت از خیال که در آن زندگی یک غول سبز، عروسش و یک الاغ، دستخوش حوادث می‌گردد. شاید بتوان گفت که در این تلاش مخاطبان جهانی هالیوود به حد اعلی خود می‌رسند شرکت های هالیوود بزرگ کم کم از کشف زندگی و فرهنگ مردم آمریکا فاصله گرفتند و با استفاده از سرمایۀ منفی و با به کارگیری جاذبه‌ای نسبی تا پایین‌ترین موضوعات رایج متداول و مبتذل نزول کردند. و این فرصت مناسبی بود تا فیلم های هالیوود از اختصاصی بودن فرهنگ دور شده، در تمام فرهنگ‌ها و حاشیه‌ها طنین انداز گردند و به فروش برسند. البته همۀ این‌ها به دور از هر گونه فیلم نامه و متن دقیق و نکات ظریف، ولی همراه با فعالیت و تأثیر ویژه بروز پیدا می‌کرد.
و البته نه آمریکا بلکه هالیوود باید پیشرفت خود را مدیون «یک دنیای خیالی» اختراع شده بداند. در نوامبر 2004 (شرک 2) سومین فیلم دنیا بود. لازم به یادآوری است که این تنها راه افزایش درآمدها نیست. الیور ایناف، کسی بود که از زاویه‌ای دیگر به این مسئله نگاه می‌کرد. به اعتقاد او فشردن دکمۀ هیجان بشر از قبیل آزادانه بازگو کردن نهایت خشونت، رفتارهای جنسی و مادی‌گرایی از عواملی هستند که به راحتی موجب خشنودی و لذت طبع حیوانی بشر می‌شوند. مانند سرخ‌کردنی های مک دونالد که به راحتی در سراسر دنیا توجه بشر را به سوی خود جلب می‌کند. فرانسوی‌ها و به ویژه کانادایی ها، در مواجهه با محصولات هالیوود خود را با دو فکر می‌یابند. آنها به عنوان مصرف‌کننده آمادگی کامل برای خریداری تمام محصولات هالیوود را دارند و سلطۀ بازار هالیوود در فیلم بین‌الملل به خوبی منعکس‌کنندۀ این امر است. از آنجایی‌که 1 درصد از فیلم‌ های نمایشی در آمریکا خارجی هستند، هالیوود 85 درصد از بلیط‌ های فروش خود را به صورت جهانی نمایش می‌دهد. برطبق آمار صورت گرفته، فروش 2/9 میلیارد دلار در سال 2004، موجب رشد 80 درصدی نسبت به دهۀ پیشین خود بوده است. «انجمن آمریکایی حرکت تصویر» (MPAA)، گروه اعمال نفوذ و تجارت آمریکا، همراه با شرکای بین‌المللی آنها، «انجمن حرکت تصویر» (MPA)، با همکاری یکدیگر توانستند پرچم سلطۀ جهانی هالیوود را در دست بگیرند. طبق شواهد موجود، اکنون فیلم های آمریکا در بیش از 150 کشور جهان به نمایش در می‌آیند. می‌توان ادعا کرد، صنعت فیلم آمریکا توانسته است اکثریت تولیدات دیدنی را در میلیون‌ها خانه در سراسر دنیا به خود اختصاص دهد. جای شگفتی است که هیچ‌یک از شرکت‌ها در سایر کشورها این کار را مشکل نیافته‌اند. از یک سو پیوسته سهم بازار وطنی را نسبت به رقیب بزرگتر و ثروتمندتر آمریکایی خود از دست داده‌اند و از سوی دیگر دولت آنها حاضر نشد در هیچ تلاش جهت حمایت از تلاش آنها گام بردارد. و این وضع تا جایی پیش رفت که نفوذ فرهنگ آمریکا در کانادا به حدی رسید که 75 درصد جمعیت آنها در حاشیۀ 100 مایلی آمریکا سکنی گزیدند، تنها 7/2 درصد از بلیط سینماهای داخلی کانادا در سال 2003 به فروش رسید. دولت این کشور در این اوضاع مجبور به حمایت از تولیدات فرهنگی خود گردید. در واکنش به این حضور گستردۀ رسانه‌های آمریکایی، کانادا اقدام به روندی قانونی کرد که هدفش حمایت و رهنمود کالاها و خدمات فرهنگی بود. این کشور تلاش کرد تا با ارائۀ کمک های مالی، پاداش های مالیاتی و ارائۀ سهمیه‌ای معین در جهت حمایت از سینمای بومی گام هایی بردارد. این «مضمون کانادایی» را از طریق سینما به نمایش در می‌آورد و در تلویزیون و رادیو پخش می‌کرد. به دنبال کانادا، سایر کشورها از جمله فرانسه نیز سیاست های مشابه را برای دلایل یکسان تداوم بخشید. طبیعی است که سازمان (MPAA) از این گونه سیاست‌ها بیزاری جوید. برای همین منظور سازمان (MPA) در سال 1945 برای واکنش به بالا رفتن جریان حمایتی که هدفش ممنوع و محدود شدن واردات فیلم‌ های آمریکایی بود، در سال 1945 تأسیس شد.